Przemówienie Jana Pawła II w Wielkim Meczecie Umajjadów w Damaszku

Spotkanie Z Przywódcami Muzułmańskimi, Niedziela, 6 maja 2001r.

Drodzy Muzułmańscy Przyjaciele,

As-salámu 'aláikum!

1. Z całego serca chwalę Boga Wszechmogącego za łaskę tego spotkania. Jestem bardzo wdzięczny za ciepłe przyjęcie, zgodnie z tradycją gościnności tak cenioną przez mieszkańców tego regionu. Szczególnie dziękuję Ministrowi Waqf i Wielkiemu Muftiemu za ich łaskawe pozdrowienia wyrażające wielką tęsknotę za pokojem, która wypełnia serca wszystkich ludzi dobrej woli. Moja Jubileuszowa Pielgrzymka była naznaczona ważnymi spotkaniami z przywódcami Muzułmańskimi w Kairze i Jerozolimie, a teraz jestem głęboko poruszony tym, że mogę być waszym gościem w Wielkim Meczecie Umajjadów, tak bogatym w historię religijną. Wasza ziemia jest droga Chrześcijanom: tutaj nasza religia przeżywała ważne momenty swojego wzrostu i rozwoju doktrynalnego, tutaj znajdują się również wspólnoty chrześcijańskie, które przez wiele stuleci żyły w pokoju i harmonii ze swoimi muzułmańskimi sąsiadami.

2. Spotykamy się w pobliżu miejsca, które zarówno Chrześcijanie, jak i Muzułmanie uważają za grób Jana Chrzciciela, znanego jako Yahya w tradycji muzułmańskiej. Syn Zachariasza jest postacią o pierwszorzędnym znaczeniu w historii chrześcijaństwa, ponieważ był Prekursorem, który przygotował drogę dla Chrystusa. Życie Jana, całkowicie poświęcone Bogu, zostało zwieńczone męczeństwem. Niech jego świadectwo oświeci wszystkich, którzy czczą tutaj jego pamięć, aby oni – i my także – mogli zrozumieć, że wielkim zadaniem życia jest poszukiwanie Bożej prawdy i sprawiedliwości.

Fakt, że spotykamy się w tym słynnym miejscu modlitwy, przypomina nam, że człowiek jest istotą duchową, powołaną do uznania i poszanowania absolutnego pierwszeństwa Boga we wszystkim. Chrześcijanie i Muzułmanie zgadzają się, że spotkanie z Bogiem w modlitwie jest niezbędnym pokarmem dla naszych dusz, bez którego nasze serca więdną, a nasza wola nie dąży już do dobra, ale ulega złu.

3. Zarówno Muzułmanie, jak i Chrześcijanie cenią swoje miejsce modlitwy jako oazy, w której spotykają Boga Miłosiernego w drodze do życia wiecznego i gdzie spotykają swoich braci i siostry w więzi religijnej. Kiedy, z okazji ślubów, pogrzebów lub innych uroczystości, Chrześcijanie i Muzułmanie pozostają w milczącym szacunku podczas modlitwy drugiej osoby, dają świadectwo tego co ich łączy, nie ukrywając ani nie zaprzeczając temu, co ich dzieli.

To w meczetach i kościołach społeczności muzułmańskie i chrześcijańskie kształtują swoją tożsamość religijną i to tam młodzi ludzie otrzymują znaczną część swojej edukacji religijnej. Jakie poczucie tożsamości jest wdrażane młodym Chrześcijanom i młodym Muzułmanom w naszych kościołach i meczetach? Mam gorącą nadzieję, że Muzułmańscy i Chrześcijańscy przywódcy religijni i nauczyciele będą przedstawiać nasze dwie wielkie wspólnoty religijne jako wspólnoty w pełnym szacunku dialogu, nigdy więcej jako wspólnoty w konflikcie. Ważne jest, aby młodzi ludzie byli uczeni szacunku i zrozumienia, tak aby nie nadużywali religii do promowania lub usprawiedliwiania nienawiści i przemocy. Przemoc niszczy obraz Stwórcy w jego stworzeniach i nigdy nie powinna być uważana za owoc przekonań religijnych.

4. Mam szczerą nadzieję, że nasze dzisiejsze spotkanie w Meczecie Umajjadów będzie sygnałem naszej determinacji w rozwijaniu dialogu międzyreligijnego między Kościołem Katolickim a Islamem. Dialog ten nabrał tempa w ostatnich dziesięcioleciach i dziś możemy być wdzięczni za drogę, którą do tej pory wspólnie przebyliśmy. Na najwyższym szczeblu, Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego reprezentuje Kościół Katolicki w tym zadaniu. Od ponad trzydziestu lat Rada wysyła przesłanie do Muzułmanów z okazji Îd al-Fitr na zakończenie Ramadanu i bardzo się cieszę, że gest ten został przyjęty przez wielu Muzułmanów jako znak rosnącej przyjaźni między nami. W ostatnich latach Rada ustanowiła komitet łącznikowy z Międzynarodowymi Organizacjami Islamskimi, a także z al-Azhar w Egipcie, który miałem przyjemność odwiedzić w zeszłym roku.

Ważne jest, aby Muzułmanie i Chrześcijanie nadal wspólnie badali kwestie filozoficzne i teologiczne, aby osiągnąć bardziej obiektywną i wszechstronną wiedzę na temat przekonań religijnych drugiej strony. Lepsze wzajemne zrozumienie z pewnością doprowadzi, na poziomie praktycznym, do nowego sposobu przedstawiania naszych dwóch religii nie w opozycji, jak to zbyt często miało miejsce w przeszłości, ale w partnerstwie dla dobra rodziny ludzkiej.

Dialog międzyreligijny jest najbardziej skuteczny, gdy wyrasta z doświadczenia życia ze sobą na co dzień w tej samej społeczności i kulturze. W Syrii Chrześcijanie i Muzułmanie żyją obok siebie od wieków, a bogaty dialog życia trwa nieprzerwanie. Każda osoba i każda rodzina zna momenty harmonii oraz te momenty, w których dialog się załamuje. Pozytywne doświadczenia muszą wzmacniać nasze społeczności w nadziei na pokój; a negatywne doświadczenia nie powinny podważać tej nadziei. Za wszystkie przypadki, w których Muzułmanie i Chrześcijanie obrażali się nawzajem, musimy szukać przebaczenia u Wszechmogącego i oferować je sobie nawzajem. Jezus uczy nas, że musimy odpuszczać innym ich przewinienia, jeśli Bóg ma odpuścić nam nasze grzechy (Mt 6:14).

Jako członkowie jednej rodziny ludzkiej i jako wierzący mamy zobowiązania wobec wspólnego dobra, sprawiedliwości i solidarności. Dialog międzyreligijny doprowadzi do wielu form współpracy, zwłaszcza w odpowiedzi na obowiązek opieki nad ubogimi i słabymi. To są znaki, że nasze uwielbienie Boga jest prawdziwe.

5. Podążając przez życie ku niebiańskiemu przeznaczeniu, Chrześcijanie czują towarzystwo Maryi, Matki Jezusa; a Islam również oddaje hołd Maryi i chwali ją jako „wybraną ponad kobiety świata” (Koran, III:42). Dziewica z Nazaretu, Pani z Saydnâya, nauczyła nas, że Bóg chroni pokornych i „rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich”; (Łk 1:51). Niech serca Chrześcijan i Muzułmanów zwrócą się ku sobie z uczuciami braterstwa i przyjaźni, aby Wszechmogący pobłogosławił nas pokojem, który może dać tylko niebo. Jedynemu, Miłosiernemu Bogu niech będzie cześć i chwała na wieki. Amen.

Źródło: https://www.vatican.va/content/john-paul-ii/en/speeches/2001/may/documents/hf_jp-ii_spe_20010506_omayyadi.html

Data publikacji w stronie: 10.06.24